Kabul görmek ya da görmemek işte bütün mesele bu
Duygularım, bazen o kadar ait hissetmiyorum ki kendimi. Düşünmekten alıkoyuyorum zihnimi çoğu zaman çünkü tahmin edersem devamını da tahmin edebiliyorum sadece acı verici insanların ve hayatın bu basitlikte olması bazense ürkütüyor beni hayatı daha da tahmin edilebilir kılıyor, kendimi daha zeki hissetmeme neden oluyor.Bu his tüm bu insanlara katlanmak hesap vermek bi arada yaşamak zorunda olmak katlanılabilir ama ne bileyim bazen diyorum yalnızlık mı daha iyi ?yani değer bunca şeye bilmiyorum doğrusu. Hayır değil. O zaman doğru kişiyi bulana kadar devam mı etsek ben insanları yargılamadan onları kınamadan hayatıma almaya çalıştıkça onlar tüm dikenleriyle batırıyorlar bana önyargı oklarını ben ne kadar alttan alsam o kadar gerçekleştirmeye, tanrılaştırmaya çalışıyorlar o silik egolarını hep bi ben bilirim edaları kırıcı kişinin kendisini küçük düşürücü bunlar. Hep bir hata,açık arar haller hata...